Rozdział I

Kilkadziesiąt lat wcześniej

Co może być najgorsze dla nastoletniej, potężnej czarownicy? Trudne zaklęcia? Phi, bułka z masłem. Konsekwencje wynikające z idiotycznych zasad przodków? Kaszka z mleczkiem. Najgorsze jest brak oparcia. Moc wypełnia każdą cząsteczkę ciała, czasem trudno jest panować nad wszystkim. Wówczas potrzebujemy oparcia od drugiej osoby. Znaleźć punkt zaczepienia, gdzie będziemy kontrolować swoje działania, a nie bać się kolejnego dnia. Bonnie to straciła, a Caroline wiedziała o tym. Doskonale wręcz, ponieważ już nie raz przeżyła brak kontroli swojej przyjaciółki. Chciała zostać jej punktem oparcia, wspierała ją na każdym kroku. Oczekiwała,że pozostali też będą się starać, też będą chcieli pomóc Bonnie. Jednak ona sama nie chciała pomocy, a inni nie naciskali. Nawet Elena, która całkowicie zatopiła się w miłości do Damon'a, a Bonnie tylko głaskała ją po plecach i latała na każde zawołanie, gdy potrzebne było „czary mary”. Blondynka postanowiła zabrać gdzieś Bonnie. Gdzieś daleko stąd, niech dziewczyna pozna świat i odpocznie od obowiązku ratowania każdego, zapchlonego, nadprzyrodzonego tyłka! Dla Caroline nie było to nic trudnego zorganizować taki wyjazd. Ze zdolnościami hipnozy,mogły nocować w najlepszych hotelach, pić najdroższe drinki, opalać się na najgorętszych plażach. Chociaż tak odwdzięczy się przyjaciółce. Z uśmiechem na twarzy weszła do ich wspólnego mieszkania. Zastała Bonnie przy księgach z zaklęciami.

-Powiedz mi, gdzie wybieramy się najpierw? Las Vegas czy może Nowy Jork? - blondynka rzuciła ogromny segregator wypełniony planami przyszłej podroży na księgę, którą właśnie czytała ciemnowłosa.
- Że co proszę? Nie mam ochoty na żarty, Caroline. - odparła – Co to jest tak w ogóle? Nowy Jork,Nowy Orlean, Boston, Baltimore?Oszalałaś chyba – nie dowierzała w to co widzi. Zrobiło jej się miło, tak na sekundę. Ktoś pomyślał o niej. Bonnie wiedziała,że Caroline jest niesamowita, ale żeby aż tak?

Nie marudź. Zostałyśmy we dwie, ale nie zostaniemy ani dnia dłużej w tym mieście. Pakuj się i nie chce słyszeć najmniejszego sprzeciwu. - przysiadła się obok ciemnowłosej – Bonnie, słuchaj. Jeremy nie żyje od kilku miesięcy, a Ty straciłaś swój punkt oparcia. Nie próbuj mi wmawiać, że jest inaczej. Tęsknisz za nim, ale nie zagłębiaj się w tym. Tracisz kontrolę nad swoimi mocami. Martwię się. Potrzebujemy się nawzajem. Tyler odszedł, Elena wyjechała, a Stefan goni głupio za lekarstwem, które jest nie wiadomo gdzie. Rodzeństwo pierwszych też gdzieś wybyło. Proszę Cie, zróbmy coś, poznajmy ten cholerny świat. Zacznijmy od nowa, co Ty na co? - Caroline zrobiła jedną z tych swoich min smutnego szczeniaczka. Miała rację. Bennet'ówna od kilku miesięcy jest w rozsypce. Nie może się na niczym skupić. Czyta księgi, jakby liczyła na to, że tam znajdzie odpowiedź na swoje problemy. Co za bzdura. Najgorzej, że jej problemy działają negatywnie na otoczenie, na Caroline. To ona najbardziej odczuwała nadmiar mocy, którą wypełnia czarownice. Złość zamienia się wściekłość, a wówczas wiedźma nie panuję nad niczym. Już nie potrafi zliczyć ile razy rzuciła wampirzycą o ścianę, gdy ta chciała schować zdjęcia Jeremego, lub chociaż je przenieść. Ukucie. Dalej bolało ją myślenie o nim. Dalej za nim tęskni, a on nie wróci. Próbowała przywrócić go do życia, może nawet z trzy razy. Zazdrościła Elenie, że mogła wyłączyć te cholerne uczucia. Powracało do niej to za każdym razem, wspólne chwile, pocałunki, siedzenie w milczeniu. On był jej oparciem, wspierał, pocieszał, po prostu był. Był gdy innych zabrakło, był w szczęściu, w smutku, w najgorszych chwilach i dawał nadzieje. Bóg, ktokolwiek jest tam zabiera tylko tych najlepszych. Zabiera ich od nas. A później zostaje pustka, i ogromny ból. Bonnie wiedziała, że musi ruszyć na przód. Westchnęła.
- Caroline Forbes – wzięła do ręki segregator. - Myślę,że zaczniemy mhm. - udawała,że się zastanawia. - O wiem! Nowy Orlean wygląda kusząco. - Poruszyła brwiami do góry i uśmiechnęła się. Blondynka uściskała przyjaciółkę i razem wybuchy śmiechem. Wampirzyca była przeszczęśliwa, że plan się powiódł. Była szansa, była nadzieja na nowy start, a przede wszystkim na nowe i lepsze życie dla Bonnie. To będą najdłuższe i najlepsze wakacje w ich życiu. Obydwie to wiedziały.

***
Za dwie godziny dziewczyny miały opuścić rodzinne miasteczko na kilka tygodni, miesięcy może nawet i lat. Bonnie wiedziała co musi zrobić. Ostatni raz, a później zacznie nowe życie. Czysta karta, czysty start. Ostrożnie otworzyła bramę od cmentarza. Znała drogę na pamięć. Prawo, prosto, trzecia alejka, piąty grób od prawej. Stała tam ubrana w ciemnym płaszczu i grubym szalu. Marzec nie był do końca ciepły tego roku. Ściągnęła skórzane rękawiczki, wyciągnęła małą ściereczkę z torebki i przetarła nagrobek. Usiadła na ławce. Westchnęła. To jest jej pożegnanie. Łzy napłynęły jej do oczu. Nie chciała tego. Dlaczego mnie zostawiłeś? Obiecałeś, że to będzie na zawsze, że zostaniesz ze mną bez względu na wszystko. Okłamałeś mnie. Nagle poczuła złość. On sobie spoczywa w pokoju, zostawiając ją samą w tym niebezpiecznym świecie. Wdech, wydech,wdech wydech. Uspokoiła się. Jer, wyjeżdżam. Caroline się uparła i w sumie podoba mi się ten pomysł. Może nie powinnam, wszystko jest jeszcze takie świeże, ale muszę. Nie wiesz jak bardzo Ciebie potrzebuję, Twojego uśmiechu, głosu, dotyku. Przymknęła oczy, łzy spłynęły po jej zmarzniętych policzkach. Biorę się w garść,Jer. Zaczynam od nowa. Bez Ciebie w moim życiu,ale na zawsze pozostaniesz gdzieś w głęboko w moim sercu. Nigdy Cię nie zapomnę. Byłeś całym dobrem w moim życiu i to chcę pamiętać. Wierzę, że ból zniknie, trzymaj za mnie kciuki Jeremy. Kocham Cię i będę tęsknić. Będę silna, dla Ciebie. Wstała. Ostatni raz posłała uśmiech dla Niego. Odwróciła się i skierowała się do bramy, gdzie za nią czekała już Caroline.

-Wszystko gra Bonnie? - spytała zmartwiona. Wiedziała, że pożegnanie będzie trudne dla przyjaciółki. Sama ją na to namówiła. Musiała się z nim pożegnać, by zacząć od nowa. - Tak, wszystko gra. - posłała cień uśmiechu. Ruszyły. Wsiadły do samolotu. Obydwie wolne od wspomnień, od starego życia. A już tam na dole czekało na te dwie dziewczyny nowe życie. Były na to gotowe. Nareszcie.

______________________________________________________

Witam! Opowiadanie jest chyba jak na razie owiane tajemnicą. Mogę wyjawić, że są spore różnice w porównaniu do serialu. Nawet nie wiem gdzie mogę umieścić akcję. Never mind. Mam nadzieję, że się podoba.  Zapraszam do komentowania i polecania bloga. Pozdrawiam! :)