Rozdział II

Podróż zleciała szybko. Szczerze mówiąc Bonnie pamiętała z niej tylko urywki. Zasnęła w samolocie z wymęczenia. Miała dziwny sen, dotyczący Nowego Orleanu. Było w nim dużo krwi, krzyków, wyczuwała strach, rozpacz, a zarazem wole walki. Tak jakby tamtejsze czarownice się czegoś obawiały. W kącie ujrzała postać skulonych wilków, co oznaczało, że nie mają tam łatwego życia. I oczywiście, wiecznie dumne, pewne siebie, krwiopijne wampiry. Zawsze stały ponadto, a najmniejsza drzazga mogła je zabić, tak jak ugryzienie wilkołaka czy czarownica. Fakt faktem,że ratowała ich krew Klausa w jednym z tych przypadków. Właśnie, Klaus... Też tam był, jak i jego cała rodzinka. Jednak nie odgrywał w tym śnie tak ważnej roli. Bonnie myślała, że będą oni panować nad wszystkim  i siać strach. Myliła się. Byli z boku, nie obchodziło ich za bardzo co tam się dzieje. Mieli inny cel, ważniejszy niż całą ta chora hierarchia w mieście. Czuła,że było to ostrzeżenie od przodków.  

Miała swój prywatny cel jeśli chodzi o to miasto. Nie bez przyczyny wskazała na nie jako pierwszy cel podróży. Każdy w swoim nadprzyrodzonym życiu powinien się tu wybrać. Szczególnie czarownice. Słyszała, czytała, i wiedziała,że jest tu bardzo silny sabat. Jeden z najsilniejszych, rozproszony po każdej dzielnicy miasta.  Ostatnimi czasami osłabiony przez wampiry, a raczej przez „coś” co mogło je kontrolować, a było w posiadaniu krwiopijców. Bonnie uznała, że musi się o tym wszystkim  dowiedzieć. Między zwiedzaniem, a imprezowaniem z Caroline musi znaleźć czas, aby pomóc czarownicom. Jest jedną z nich i nie pozwoli, by ktoś krzywdził jej ludzi. Chroniła wampirów, którzy byli jej bliskimi. Może i ochronić nieznanych jej ludzi, którzy są już jej rodziną. Każda czarownica jest  jej krewnym. I będzie o nie walczyć. Znajdzie swój punkt  oparcia właśnie u nich. Jednak tylko tak jej się wydawało....

Obydwie dziewczyny dotarły do hotelu. Caroline świeciły się oczy z podekscytowania, Bonnie miała mniejszy zapał. 

-Ohh, Bonnie! Więcej entuzjazmu!- Caroline właśnie wypakowywała walizkę, układając starannie   każdą bluzkę, spodnie czy koszulę. Perfekcjonizm nigdy jej nie opuszczał. - I wypakowuj się szybciej.  Nadchodzi wieczór, idziemy się zabawić. - Poruszyła brwiami do góry i uśmiechnęła się dość „mrocznie” - Ubierz się ładnie, musisz w końcu ukazać swoje atuty i połapać kilka przystojniaków, za drinki nie będziesz musiała przynajmniej płacić- mrugnęła do przyjaciółki. Czarownica popatrzyła na nią karcącym wzrokiem i pokręciła głową.

Kiedy Caroline zajęła ich wspólną łazienkę, Bonnie miała  czas przyjrzeć się pokojowi, w którym spędzi trzy tygodnie. Był on prosty, duża przestrzeń, bordowo-szare ściany. Ogromne okno , w rogu obok niego sporych rozmiarów szafa, zaraz przy niej komoda. Po drugiej stronie stały dwa łóżka, rozdzielone od siebie nocnymi stolikami. Skromnie i ze stylem. Tak jak obydwie uwielbiały. Łazienka jak się później okazało była podobnych rozmiarów co pokój. Wanna, prysznic, duże lustro, kilka szafek. Wszystko utrzymane w kolorach błękitu i bieli. Bonnie nie chciała wychodzić. Napuściła do wanny wody, wlała różne olejki i leżała relaksując się.  Dopiero pukanie Caroline wybudziło ją z tej przyjemności. Szybko zebrała się i była gotowa na wieczorne wyjście z przyjaciółką. 

Gdy wychodziło się na główne ulice Nowego Orleanu można było wyczuć w powietrzu dobrą zabawę, która nigdy się tu nie kończyła. Przed jednym z klubów stały właśnie dwie dziewczyny. Blondynka ubrana w klasyczną małą czarną z dodatkami koronki, w wysokich szpilkach oraz z kopertówką w ręce stała i rozglądała się, podziwiając uroki miasta. Tylko ktoś z jej rodzaju mógł wyczuć co naprawdę tam się dzieje. Para miziająca się pod murem? Prawda- dla ludzi, a dla tych co umieją patrzeć był to wampir osuszający jakąś turystkę z krwi. Dziewczyna skrzywiła się na ten widok, wolała krew z woreczków. Nienawidziła, gdy ktoś krzywdził ludzi.  

Bonnie rozglądała się po mieście. Ubrana w kwiatową sukienkę przed kolano, lekko rozkloszowaną, szpilki i małą torebeczkę na ramie przyciągała spojrzenia kilku facetów. Czarownica nie była głupia, wiedziała, że to wampiry i że prawdopodobnie zostałaby ich kolacją. Obróciła się w stronę Caroline. 

- Prowadź, gdziekolwiek.. Roi się tu od wampirów. - może nie to odpychało najbardziej ciemnowłosą, bardziej ją interesowało gdzie znajdzie jakąkolwiek czarownice. Na pewno nie mieszka tu sama starszyzna, musi być ktoś młody, a młodzi lubią się bawić. Zgrabnie ruszyła z blondynką. 

W końcu znalazły bar Rousseau's i był to strzał w dziesiątkę. Bonnie wyczuła w pobliżu inną czarownicę. Potrzebowała tylko okazji, aby ją znaleźć i porozmawiać, a problem tkwił w tym, że Caroline nie opuści jej dziś na krok. Oznaczało to, że trzeba mocno upić blondynkę, a samemu pozostać trzeźwą. 

Kolejki szły jak burza, jedna za drugą. Bonnie sprytnym i delikatnym zaklęciem „wyparowywała” alkohol ze swoich drinków, dzięki czemu pozostała trzeźwa. W przeciwieństwie do Caroline. Tej dziewczynie nikt nie mógł dorównać. Blondynka właśnie szalała na parkiecie w tłumie, mimo że uporczywie prosiła Bonnie, aby dołączyła do niej, ta tłumaczyła się, że nie ma talentu to tańca i zostanie na miejscu. Oczywiście to była kompletna bzdura, Bennet'ówna kochała tańczyć, szczególnie w klubach. Jednak musiała znaleźć czarownice. Wstała z krzesła, już chciała odejść jednak ktoś inny był szybszy. Złapał ją za rękę i zaciągnął w kąt baru. 

- Jesteś dziewczyno niepoważna?! Życie Ci niemiłe czy jak? - kobieta, która aktualnie na nią wrzeszczała nie mogła być o wiele starsza. Szczupła, wysoka, o czarnych włosach i oczach. A co najważniejsze Bonnie wyczuła, że właśnie jej szukała. Jest czarownicą. 

- I mi również miło Ciebie poznać. - odparła 

- Ohg, nie pora na żarty, zaraz tu będą, musisz się ukryć, Jezusicku. Jesteś pijana? No świetnie, pewnie alkohol Cie do tego podkusił... - dziewczyna zaczęła się niepewnie rozglądać, w te i wewte, zdenerwowała się i to bardzo. Smarkula sobie uprawia magie, a bar za to oberwie. Pięknie 

- Przepraszam- zero reakcji. - EJ HALO, JA TU JESTEM! - krzyknęła, aż druga z nich podskoczyła. - Możesz mi wyjaśnić o co Ci chodzi? Dlaczego miałabym nie czarować? Jestem czarownicą, no wiesz, to leży w mojej naturze. Jak i w Twojej...  - Bonnie spojrzała na koleżankę z lekkim rozbawieniem.  To jakaś wariatka.

- Ty nic nie wiesz? Nie jesteś stąd..- jej oczy zrobiły się większe ze zdziwienia. Ale zaraz do nich wkradł się strach. 

- No tak, jestem tu nowa- tak jakby, więc może mnie oświecisz? - Bonnie wzięła dwa krzesła stojące obok, ustawiła obok siebie i usiadła na jednym z nich, wskazując ręką na drugie patrząc na „koleżankę” 

- Wampiry, a raczej ich naczelny, król, władca, jakkolwiek go nazwać, znalazł sposób na to, żeby nas kontrolować. Nie wiem jak to robi, ale każde zaklęcie, które rzuci wiedźma jest w jakiś sposób wyczuwalne. Dokładnie wiadomo kto i kiedy tego dokonał, nawet jeśli było to coś takiego małego jak twoje, dzisiejsze przy barze. 

- Wyczuwa, aha, czyli jakby co, wie kto jaki rzucił urok. Wielki mi halo – Bonnie nie pojmowała o co takie zamieszanie. Okej- mieli sposób, ale co z tego? 

-Nic nie rozumiesz. Czarownica jest groźna dla każdego, a szczególnie za groźna dla wampirów. Chcemy ratować ludzi, więc magia jest rozwiązaniem. Im to nie pasuje, więc muszą coś z tym zrobić i robią- rzekła. - Teraz pakuj walizki i jak  najszybciej stąd wiej i nigdy nie wracaj, może Ci się poszczęści bo inaczej... 

- Inaczej co? No powiedz – czarnowłosa poczuła lekki strach, co mogłoby się jej stać? 

- Inaczej umrzesz.  - tego nie powiedziała barmanka. Bonnie odwróciła się i zobaczyła ciemnoskórego wampira, umięśniony, cyniczny uśmiech, skórzana kurtka, a przede wszystkim pierścień, który chroni go przed słońcem. - Idziesz ze mną, zaraz Ci wszystko wyjaśnię. - złapał Bennet'ówna za ramię i szarpnął do góry. - A ty, Sophie- zwrócił się do barmanki. - Zmykaj stąd. Bo jeszcze oberwiesz. - dziewczyna szybko się ulotniła.  

**** chwilę wcześniej  

Caroline całkowicie zatopiła się w tańcu i alkoholu. Wiedziała, że są to wakacje dla Bonnie, ale ona sama musiała trochę skorzystać. Może to być samolubne, ale po zerwaniu z Tyler'em była w totalnej rozsypce. Do tego Stefan ściga lekarstwo, Elena wyjechała z Damon'em w jakąś chorą podróż, Jeremy nie żyje. Na nie dwie najbardziej to się odbiło. Zostały same.

Tańczyła i piła bez opamiętania. Nawet nie zauważyła, że Bonnie gdzieś zniknęła. Podeszła do baru, zamówiła kolejnego drinka. Gdy czekała ktoś dosiadł się blisko niej. 

- Witaj, kochana – znała ten głos, znała ten zapach, znała tą twarz. To chyba jakieś żarty 

-Klaus... - zaniemówiła. Doskonale wiedziała, że wyniósł się wraz z całą rodziną, ale nie wiedziała gdzie. Przecież mogła to sprawdzić! - Nie wiedziałam,że to właśnie tu się przeprowadziłeś. - rzekła po dłuższej chwili milczenia. Był blisko niej, patrzył prosto w jej oczy. Spuściła wzrok. 

- A ja nie wiedziałem, że masz zamiar mnie odwiedzić, mogłaś uprzedzić. - uśmiechnął się. Oh jak Caroline tęskniła za tym uśmiechem. Musiała sama przed sobą przyznać, że zwalał on z nóg. 

- Chciałbyś – burknęła. Mimo, że kiedyś coś między nimi zaiskrzyło to musiała nałożyć maskę obojętności. Dodatkowo była pijana, musi być twarda. 

- Caroline, jesteś zawsze mile widziana w moich progach. - zobaczyła,że też nie jest „na sucho”. W ręce trzymał burbon, który delikatnie popijał. 

- Szkoda, że bez wzajemności – uśmiechnęła się sztucznie. Już miała odchodzić, gdy podeszła do niej barmanka, wyraźnie wystraszona. 

- Twoja koleżanka ma kłopoty. - zwróciła się do Caroline. - A ty- popatrzała na Klausa. - Mogłeś uprzedzić gości o tym jakie konsekwencje wynikają z używania czarów. Marcel ją ma, nie wiem czy długo pożyje. - odeszła. 

 Caroline o mało co nie zemdlała, miała szczęście że złapała ją hybryda. 

- Mam Cię, mam cie kochana. - usadził ją wygodnie na miejscu . - Nie martw się, zaraz się tym zajmę. - wyciągnął telefon i szybko wykręcił numer. 

- Nik, rozumiem, że masz chory zwyczaj imprezowania w środku tygodnia, ale zrozum raz na zawsze- to tylko twój zwyczaj!

- Oh bracie, nie bądź księżniczką. Potrzebuję Cię, zbieraj swoj pierwotny tyłek. 

- Co się stało? - koniec żartów, dawno się nie kłócili, żaden z nich nie chciał przerywać tej sielanki. 

- Mały problem z Marcelem. Schwytał niepotrzebnie jedną czarownicę, a jest powód dla którego musi żyć. Załatw to, dobrze wiesz gdzie odbywają się egzekucje. - rzekł. Nie musiał tego robić, życie Bennet'ówny było mu obojętne. Ale Caroline nie, a wiedział,że tym nazbiera sobie u niej plusów. Będzie mu wdzięczna i może nawet wybaczy. 

- Więc teraz załatwiam brudną robotę, awans, cudnie. - w słuchawce można było usłyszeć, że osoba podnosi się z łóżka – Dobra, zaraz to załatwię.  

- Dziękuje Kol – odparł Klaus i się rozłączył. Miał tylko nadzieje, że jego brat zdąży, musiał, inaczej wyrwie serce jemu jak i Marcelowi. 

___________________________

Witam, mam nadzieję że rozdział się spodobał. Proszę was, abyście dawali małe sugestie dotyczące pisania jak i wyglądu bloga, wszystko czytam i staram się analizować no i naturalnie wprowadzić. Rozdziały nie będą publikowane jakoś systematycznie - wena ma swoje dni. Gorące pozdrowienia i komentujcie!